a czynniki polityczne, jak je uzasadnić!?


Polska, obowiązkowe szczepienia: większość podstawowych szczepień dla niemowląt i dzieci jest obowiązkowych: gruźlica (w pierwszych 24 godzinach życia), błonica, tężec, krztusiec (2, 4, 5-6, 16 m.ż., 6, 14 r.ż.), polio (4, 5-6, 16 m.ż., 6 r.ż.), Hib (2, 4, 5-6, 16 m.ż.), WZW B (po urodzeniu, 2, 7 m.ż.), pneumokoki (2, 4, 13 m.ż.), odra, świnka, różyczka (13 m.ż., 10 r.ż.).

Austria, obowiązkowe szczepienia: brak obowiązkowych szczepień dla dzieci.
Belgia, obowiązkowe szczepienia: polio (trzy pierwsze dawki do 15 m.ż.).
Bułgaria, obowiązkowe szczepienia: prawie wszystkie rodzaje szczepień zawarte w podstawowym kalendarzu szczepień: gruźlica (pierwsze dwa dni życia), błonica, tężec (2, 3, 4, 16 m.ż., 6, 12, 17 r.ż. i później), krztusiec (2, 3, 4, 16 m.ż., 6, 12 r.ż.); polio (2, 3, 4, 16 m.ż.,, 6 r.ż.), haemophilusinfluenzae typu b (2, 3, 4, 16 m.ż.), wirusowe zapalenie wątroby typu B (przy urodzeniu i do 6 pierwszych m.ż.), pneumokoki (2, 4, 12 m.ż.) oraz odra, świnka i różyczka (13m.ż., 12 r.ż.).
Chorwacja, obowiązkowe szczepienia: wszystkie rodzaje szczepień zawarte w krajowym kalendarzu szczepień są obowiązkowe.
Cypr, obowiązkowe szczepienia: szczepienia są dobrowolne.
Czechy, obowiązkowe szczepienia: gruźlica (po urodzeniu, dla grup wysokiego ryzyka), zakażenie rotawirusem (6 tydzień życia, 2, 3 m.ż.), błonica (3, 5, 11-13 m.ż., 5-6, 10-11 r.ż.), tężec (3, 5, 11-13 m.ż., 5-6, 10-11, 25-26 r.ż., następna dawka co 10-15 lat), krztusiec (3, 5, 11-13 m.ż., 5-6, 10-11 r.ż.), polio (3, 5, 11-13 m.ż., 10-11 r.ż.), haemophilusinfluenzae typu b (3, 5, 11-13 m.ż.), WZW B (od urodzenia dla dzieci matek zakażonych HBsAg, 3, 5, 11-13 m.ż.), odra, świnka, różyczka (13-18 m.ż., 5-6 r.ż.), wirusowe zapalenie wątroby typu A (powyżej 60 r.ż.).
Dania, obowiązkowe szczepienia: brak.
Estonia
Obowiązkowe szczepienia: brak.
Finlandia, obowiązkowe szczepienia: brak
Francja, obowiązkowe szczepienia: błonica, tężec, krztusiec, polio, haemophilusinfluenzae typ b, WZW B, pneumokoki (wszystkie: 2, 4, 11m.ż.; szczepienia przeciwko błonicy, tężcowi, krztuścowi, polio należy powtórzyć między 11 a 13, 25, 45 r.ż., i co 10 lat od 65 r.ż. choć nie jest to obowiązkowe), meningokoki (5, 12 m.ż.), odra, świnka, różyczka (12, 16-18 m.ż.).
Niemcy, obowiązkowe szczepienia: brak
Grecja, obowiązkowe szczepienia: brak
Węgry, obowiązkowe szczepienia: gruźlica (po urodzeniu), błonica, tężec, krztusiec (2, 3, 4, 18 m.ż., 6, 11-12 r.ż.), polio (2, 3, 4, 18 m.ż., 6 r.ż.), Hib (2, 3, 4, 18 m.ż.), WZW B (12-13 r.ż.), pneumokoki (2, 4, 12 m.ż.), odra, świnka, różyczka (15 m.ż., 11-12 r.ż.), ospa wietrzna (13, 16 m.ż. – obowiązkowo dla dzieci urodzonych po 31 lipca 2018 r.). Ostatnie dawki szczepionki przeciw błonicy, tężcowi, krztuścowi, wirusowemu zapaleniu wątroby typu B oraz odrze, śwince i różyczce podawane są w szkołach dla uczniów klas 6-7.
Islandia, obowiązkowe szczepiania: brak.
Włochy, obowiązkowe szczepienia: błonica, tężec, krztusiec, polio (wszystkie podawane dzieciom i młodzieży w 3, 5, 11 m.ż., , 6, 12-18 r.ż.), Hib, WZWB (oba: 3, 5, 11 m.ż.), odra, świnka, różyczka (13-15 m.ż., 6 r.ż.).
Łotwa, obowiązkowe szczepienia: prawie wszystkie szczepienia uwzględnione w podstawowym kalendarzu są obowiązkowe: gruźlica (podawane noworodkom), rotawirus (2, 4 i w przypadku niektórych szczepionek 6 m.ż.), błonica, tężec (2, 4, 6, 12-15 m.ż., 7, 14 r.ż.), krztusiec (dwie dawki 12-15 m.ż., 7 r.ż.), polio (4 dawki – 2, 4, 6 m.ż. i 7 r.ż.), Hib, WZW B (2, 4, 6, 12-15 m.ż.), odra, świnka i różyczka (12-15 m.ż., 7 r.ż.), ospa wietrzna (12-15 m.ż., 7 r.ż.), HPV (dziewczynki w wieku 12 lat), grypa (dzieci od 6 m.ż. do 2 r.ż.).
Litwa, obowiązkowe szczepienia: brak.
Luksemburg, obowiązkowe szczepienia: brak.
Malta, szczepienia obowiązkowe: błonica, tężec, polio (2, 3, 4, 14-16, 18 m.ż.).
Holandia, szczepienia obowiązkowe: brak.
Portugalia, obowiązkowe szczepienia: brak
Rumunia, obowiązkowe szczepienia: brak.
Słowacja, obowiązkowe szczepienia: większość szczepień dla dzieci i niemowląt są obowiązkowe, w tym: błonica i tężec (2, 4, 10 m.ż., 5, 12 r.ż.), krztusiec (2, 4, 10 m.ż., 5, 12 r.ż.), polio (2, 4, 10 m.ż., 5, 12 r.ż.), Hib, WZW B, pneumokoki (wszystkie trzy: 2, 4, 10 m.ż.), odra, różyczka, świnka (4-17 m.ż., 4 r.ż.), grypa (dla grup ryzyka na podstawie ustawodawstwa krajowego).
Słowenia, obowiązkowe szczepienia: gruźlica (tylko w przypadku noworodków z rodzin imigranckich, przybyłych do Słowenii z krajów, w których w ostatnich 5 latach odnotowano wysokie występowanie gruźlicy), tężec, błonica i krztusiec (3, 5, 11-18 m.ż., 8 r.ż.., szczepionka przeciwko tężcowi też między 16 a 18 r.ż.), polio i Hib (3, 5, 11-18 m.ż.), HBV (3, 5, 11-18 m.ż., 5-6 r. ż. – trzy dawki pojedynczej szczepionki w przypadku dzieci urodzonych od października 2019 (pierwsze dwie w wieku 5-6 lat, przed rozpoczęciem nauki w szkole; trzecia dawka w pierwszym roku edukacji szkolnej) oraz odra, świnka i różyczka (11-18 m.ż., 5-6 r.ż.).
Hiszpania, obowiązkowe szczepienia: brak
Szwecja, obowiązkowe szczepienia: brak.

Na podstawie: Jakie szczepienia są obowiązkowe w poszczególnych krajach UE?

Państwa opracowują własne kalendarze szczepień podstawowych. W niektórych z krajów Unii Europejskiej szczepienia niemowląt i dzieci są obowiązkowe, w innych nie. W większości, podstawowe szczepienia są finansowane przez państwowe systemy opieki zdrowotnej, w części z nich za niektóre szczepionki trzeba płacić.

W Polsce, o planach wprowadzenia Elektronicznej Karty Szczepień Obowiązkowych informowało wcześniej w tym roku Ministerstwo Zdrowia. Ma ona zmniejszyć biurokrację i ułatwić monitorowanie obowiązku wykonywania szczepień ochronnych, a w konsekwencji zwiększyć ich dostępność i poprawić ogólny stan zdrowia pacjentów.

Nie wytłumaczono jednak, dlaczego, jedne kraje, nawet bliskie, mają obowiązek, inne już go nie mają.

Harmonogramy szczepień w poszczególnych krajach mogą się różnić. Różnice dotyczą:

1) wieku szczepionych pacjentów,
2) populacji,
3) liczby i czasu podania dawek,
4) podawania szczepionek osobno lub w połączeniu z innymi szczepionkami. 

W kilku krajach UE/EOG szczepienie dzieci przeciwko niektórym chorobom jest obowiązkowe.
Na różnice między krajami wpływają takie czynniki, jak obciążenie chorobami, struktury i zasoby systemu opieki zdrowotnej, czynniki polityczne i kulturowe, a także siła programu szczepień.

Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) zaleca włączenie szczepienia przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B do harmonogramu szczepień dla dzieci, jednak w niektórych krajach UE/EOG szczepi się tylko dzieci bardziej narażone na zakażenie i dorosłych w głównych grupach ryzyka.

Które dzieci są tymi 'bardziej narażonymi', które nimi nie są!?

Każde państwo członkowskie UE/EOG prowadzi własny program szczepień. Większość z nich oferuje szczepienia na zasadzie zalecenia, ale w 12 państwach UE/EOG szczepienie dzieci przeciwko niektórym chorobom jest obowiązkowe, choć każde z państw uznaje różne szczepionki za obowiązkowe.

Czy 'państwo' może się pomylić, i uznać złą szczepionkę!?
Od czego zależy, że w tym czy w innym państwie 'uznaje się', tę czy inną za właściwą!?
Można pomyśleć, że ktoś podzielił się 'rynkiem zbytu'.

Skoro każde państwo samodzielnie decyduje o tym, czy szczepienie jest obowiązkowe, czy dobrowolne na jego terytorium, biorąc pod uwagę takie czynniki jak systemy opieki zdrowotnej, systemy prawne i normy kulturowe.
Co ma 'system prawny, czy kulturowy', do kondycji obywateli!?
Można pomyśleć, że chodzi o obywateli 'bardziej, lub mniej uległych'.
Można też pomyśleć, że ci, którzy już obowiązku nie mają, są ulegli właściwie, innych należy do tej uległości przymusić.

---
@dżon